Forum na temat przemocy w rodzinie

[maras]

Jeśli chcesz możesz napisać do mnie na pw także jestem Twojego rejonu zamieszkania.


pozdrawiam
_________________
-----------------------------------------------------
G. E. d/s P.P.R

[Łucja J]

[keszada]

Hej pruszko : ),

Sądzę,że dobrze budować sobie sieć wsparcia.To bardzo pomaga.
Piszesz,że jesteś samotnikiem,ale,że jednocześnie nie masz z kim bólu dzielić.Bycie osobą mniej towarzyską,jak rozumiem,nie wyklucza potrzeby posiadania bliskich ci osób,które by cię wsparły.To trudny okres,więc życzę ci jak najwięcej życzliwych osób obok ciebie i jak najwięcej chęci i prób z twojej strony by do tych osób wyjść-kto wie,może są tuż obok ciebie ?
Ponieważ jednak zbudowanie sobie takiego życzliwego kręgu zaufanych osób zazwyczaj zajmuje trochę czasu i energii, a ty potrzebujesz pomocy od zaraz,według mnie dobrym pomysłem będzie poszukanie teraz wsparcia w terapi,by szybciej i efektywniej wrócić do siebie. Nie chodzi w końcu o to,żeby sobie radzić,ale by sobie poradzić .
Czego i tobie i samej sobie życzę teraz;)

Zauważ też,że samo wygadanie się,nie rozwiązuje problemu.Zmniejsza napięcie- przynajmniej u mnie. Jednak to nie załatwia sprawy.Zauważyłam,że często wpadałam w pułapkę myśląc,że skoro już o czymś powiedziałam,to teraz ta kwestia zmieni się sama. To nieprawda. Dopiero działania,przynajmniej w moim wypadku, prowadziły do zmiany sytuacji.

[pruszko]

keszada
Masz zupełną rację, choć jestem samotnikiem to w takich chwilach potrzebuję ludzi. Mój charakter tzn samotność swą genezę ma o wiele dalej niż moje koszmarne małżeństwo. I to pewnie ma związek z trudnościami w nawiązywaniu prze zemnie bliższych relacji. Całą swą osobę poświęcałem rodzinie a całym moim światem miała być ta jedna jedyna osoba - moja żona, którą bezsprzecznie kochałem. Zaufałem jej i się strasznie zawiodłem. Po trochu , po kawałku umierało me uczucie do niej później to już była żałosna namiastka tego co było na początku.
Teraz nie czuję do niej nawet złości. Po prostu kamień w duszy i nic więcej.
Kiedyś 4 lata temu terapeuta spytał mnie co czuję po doznanym akcie przemocy. Nie wiem skąd mi się to słowo zrodziło - WSTRĘT. Tak odpowiedziałem szczerze - wstręt, bo to co czyniła było wstrętne.
Myślę, że do tematu terapii już nie rodzinnej jaką przebyłem przed czteroma laty ale jakieś dla osób tak poharatanych przez współmałżonków będę musiał powrócić. Tylko nie wiem czy teraz gdy jeszcze tyle walki przede mną. Wiem, że ona mi nie odpuści do samego końca. Widzę to jak się zmieniła po otrzymaniu pozwu. Sądzę, że ma swoją lub narzuconą przez kogoś strategię. Gra teraz dobrą mamusię, nie podnosi głosu, troszczy się o dzieci. Oczywiście mnie całkowicie ignorując. Skupia się wyłącznie na dzieciach. Kreuje się na pokrzywdzoną przez złego męża, który odważył się złożyć pozew. I tak stara się przedstawić sytuację dzieciom. Fałsz aż bije ale dzieci zdaje się że to kupują. Jakby nie pamiętały tych dni gdzie szyby się trzęsły od wrzasku i wyzwisk kierowanych nie tylko do mnie ale i do nich.
Ale się rozpisałem. .
Cóż czasem dopada mnie taki smutek jaki przebija z niektórych wpisów, staram się nad tym zapanować, choć jest to trudne gdyż jestem sentymentalny. Żeby było jasne nie żal mi utraty żony, gdyż moje uczucie do niej wygasło, żal mi dzieci, szczególnie 14-letniego Szymona, który to bardzo przeżywa, żal lat które straciłem i szans na szczęście jakie się pojawiały, a po które nie odważałem się sięgnąć. Żal tego, że już na półmetku życia trzeba zaczynać wszystko od początku.
Ale taki widać mi los pisany

pozdrawiam Was wszystkich, bez Waszego wsparcia było by znacznie trudniej

[pruszko]

....

[mgrabas]

pruszko, skąd wiesz, że Żonę kochałeś?
"Po trochu, po kawałku umierało me uczucie do niej później to już była żałosna namiastka tego co było na początku." - ależ to NORMALNE
"Teraz nie czuję do niej (...)" - a więc czucie=miłość, a brak czucia=brak miłości?
odnoszę wrażenie, że pokochałeś ...patrzeć na ZŁO w Żonie...
(popatrz na choćby tytuł swego wątku - co jest jego głównym aktorem? ZŁO Żony, a nie Żona.)
to tyle mego komentarza, może Ci coś pomoże dostrzec?

a ja dziś doświadczyłem CUDU! uwolniłem się od bycia ofiarą
wreszcie w sposób WOLNY mogę miłować swoją Żonę i Ona nic na to nie poradzi
_________________
Co Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela.

[Łucja J]

[pruszko]

Łucjo
Oczywiście że słowa "cały mój świat" są metaforą. Oznaczają tyle, że to żona miała być przyjacielem, powiernikiem, partnerem na wielu płaszczyznach. I była do pewnego czasu, albo mi się tylko wydawało...
Oczywiście że znała moje wyobrażenie i je akceptowała. Nasz związek rozpoczął się dość smutno bo od nagłej śmierci jej ojca. Obie z siostrą bliźniaczką pozostały same na świecie z matką alkoholiczką. Były w ogromnej rozpaczy bo ojciec był dla nich wszystkim. Byłem już z nią wtedy i pozostałem powoli poznając różne ich "tajemnice" lecz o alkoholizmie ich matki dowiedziałem się stosunkowo późno bo już po ślubie.
Inne to były czasy i było naprawdę ciężko. Pomogłem im, tym bardziej, że ona nie zachowywała się tak jak po ślubie. Nie wiem czy miałem klapki na oczach czy rzeczywiście grała ale nie domyślałem się nawet co mnie czeka.
Pewnie moje oczekiwania nie były doskonałe jak i moje postępowanie ale wzorem ojca, który starał się jak mógł i był w pełni oddany swojej żonie tak i ja się starałem. Cóż może za bardzo jej zaufałem, może trzeba było później się żenić. Byłem wtedy bardzo młody i ufny w szczęście, które widziałem przed sobą.

[Łucja J]

[sylwia1975]

coz pewnie zona wyniosla .......zachowania i sposoby na radzenie sobie z frustracjami z domu rodzinnego co jej niestety nie usprawiedliwia ,powinna samodzielnie isc na terapie jak moj maz, terapia malozenska malo co pomaga, kazdy z nas musi sie zmierzyc z demonami swego zycia,jezeli nic nie pomaga coz rozwody istnieja sa dla ludzi, wiem ze ci zal zawsze tak jest, dzieci wybierac nie powinny ani matki ani ojca sobie nie wybieraly, agresywnosc nie jest asertywnoscia ani twoja biernosc tez nie .

[keszada]

[Łucja J]

[pruszko]

Dziękuję za dobre rady i wsparcie płynące od Was. Szczególnie paru osobom, które bezpośrednio zaangażowały się aby mi pomóc.
Na analizy mojej osobowości jeszcze przyjdzie czas. Teraz rzeczywiście jak napisała Łucja potrzeba mi spokoju, dystansu i siły. Więc gromadzę siły i szukam spokoju. Ciężko jest w tym toksycznym domu o to więc uciekam gdy tylko mogę. To moja obrona przed jadem jaki ona sączy i zatruwa wszystkich dookoła.
Gdzieś wyczytałem pewne mądre zdanie: "toksyczny człowiek nie jest twoim wrogiem on jest wrogiem wszystkich ludzi!" - to jest szczera prawda i wiem że po tylu latach przebywania w tym gnieździe żmij sam będę potrzebował "surowicy".....

CZĘŚĆ DRUGA

No i stało się , żona odsłoniła swoje zamiary...
Wczoraj miałem w godzinach wieczornych wizytę kuratora sądowego. Spodziewałem się gdyż mamy nieletnie dziecko więc standardowo przychodzą zbadać warunki dziecka.
Rozpocząłem z tą panią rozmowę taktownie i przestrzegając naszego zobowiązania, że nie będziemy prać brudów ... Rozmowa przebiegała spokojnie jedynie dotyczyła Szymona .
Po zakończeniu kurator poprosiła żonę , i wtedy zobaczyłem jeszcze raz jej prawdziwe kłamliwe oblicze... Oczywiście zapomniała o zobowiązaniu nieagresji i rozpoczęła atak na mnie.

Cóż przynajmniej już wiem co mnie czeka i mam czas się przygotować. W piątek umówiłem się z adwokatem.
A więc wojna !
szkoda bo miało być na poziomie. No ale do tego trzeba właśnie być na poziomie..

[Łucja J]

Rzadko wszystko odbywa się bez dodatkowych kosztów emocjonalnych

[pruszko]

Witam
Relacji ciąg dalszy

Tak jak pisałem spotkałem się z panią adwokat. Wysłuchała mnie i podjęła się sprawy.
Przekonała mnie, że na wojnę zawsze będzie czas, lecz póki co podejmie próbę mediacji. To znaczy poprosi ją do siebie do biura i spróbuje przekonać do pokojowego rozwodu. W razie sukcesu jest duża szansa aby sąd wydał orzeczenie już po pierwszej rozprawie. To mnie napawa nadzieją. Obawiam się tylko jej zachowania. Ona ma niezrównoważoną psychikę więc nawet gdy do czegoś się zobowiąże nie wiadomo czy dotrzyma słowa. Ale spróbować warto. Jeśli nie to czeka mnie wyczerpująca walka przez długi czas nawet 2 lata...
Póki co żyję nadzieją że już 16 lipca uwolnię się od kata.

pozdrawiam wszystkich i jeszcze raz dziekuję za wsparcie