Forum Forum na temat przemocy w rodzinie Strona Główna Forum na temat przemocy w rodzinie
Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska Linia" IPZ PTP
www.niebieskalinia.pl 
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Przemoc psychiczna, molesowanie moralne

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Forum na temat przemocy w rodzinie Strona Główna -> Czytelnia
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
leni56



Dołączył: 12 Gru 2008
Posty: 500

PostWysłany: Sob Lut 21, 2009 13:45    Temat postu: Przemoc psychiczna, molesowanie moralne Odpowiedz z cytatem

Przemoc psychiczna, molesowanie moralne


W przeciwieństwie do ujęcia eksperymentalnego, podejście Marie-France Hirigoyen ma charakter kliniczny, a więc bazuje na zapisie wywiadów z pacjentami, których leczeniem zajmowała się francuska psychoterapeutka. Stąd też, rozważania na temat relacji perwersyjnej, jej charakterystyk oraz stadiów, poparte są bogatym materiałem dowodowym oraz licznymi studiami przypadków.


Doktor Hirigoyen (autorka jest także psychiatrą), przyjmowała w swoim gabinecie pacjentów, którzy zwracali się do niej o pomoc z powodu sytuacji prześladowania psychicznego przez kogoś z bliskiego otoczenia. Charakterystyczne dla tych osób, było uczucie wstydu i winy związane z sytuacją, w jakiej się znalazły ("Jak mogłem pozwolić, aby mnie tak traktowano?", "Co takiego zrobiłem, by zasłużyć na takie traktowanie?"; "Dlaczego właśnie ja?").

Zdaniem terapeutów, do których wcześniej zwracali się ci pacjenci, osoby te znajdują się w sytuacji przemocy, ponieważ same chcą w niej tkwić i czerpią z niej nieuświadomioną saysfakcję (tzw. korzyści wtórne - bénéfices secondaires).

Po wysłuchaniu ich relacji, Hirigoyen, będąca także wiktymologiem, stwierdziła, iż, ludzie ci, mimo iż mają tendencję do przypisywania sobie winy za doznawaną przemoc, tak naprawdę znajdują się w autentycznej pułapce.

Wniosek ten pozostaje w sprzeczności z podejściem tradycyjnej terapii psychoanalitycznej, która ograniczając swą analizę do stanówi intrapsychicznych podmiotu, zakłada, że jeśli osoba staje się ofiarą zawładnięcia, to dlatego, iż posiada skłonności masochistyczne, a zatem sytuacja ofiary z takich czy innych powodów ją "pociąga", nawet jeśli jest to nieuświadomione.

W tym punkcie klasyczna psychoanaliza spotyka się z obiegowym przekonaniem, głoszącym, że ofiary molestowania są za takie traktowanie odpowiedzialne.

Francuska psychoterapeutka zdecydowanie sprzeciwia się temu "ortodoksyjnemu" i szkodliwemu jej zdaniem przekonaniu, wychodząc z założenia, że osoby molestowane moralnie to nie masochiści, odpowiedzialni za skierowaną na nich agresję, lecz ofiary przemocy psychicznej, którym odebrana została jakakolwiek możliwość samoobrony.

Sytuacja w jakiej się znaleźli nie daje się bowiem sprowadzić do konfliktu intrapsychicznego, a zatem ich leczenie winno uwzględniać tzw. "czynnik obiektywny", to znaczy, sytuację rodzinną i zawodową. Ponadto Hirigoyen stwierdza, że w odróżnieniu od jednostek masochistycznych, osoby molestowane moralnie mają świadomość "anormalności" swojej sytuacji, cierpią z jej powodu oraz pragną się z niej wydostać.
]
Gdy zaś im się to udaje, doznają wielkiego uczucia ulgi i wyzwolenia. Dowodzi to więc, że ludzie ci nie czują się dobrze w sytuacji perwersyjnej i nie czerpią z niej ukrytej satysfakcji. Jednocześnie, praktyka kliniczna pokazuje, że pacjenci, o których tu mowa, ani wcześniej, ani póżniej nie wykazują skłonności do pozostawania w sytuacji ofiary. Można więc powiedzieć, że była im ona narzucona "zzewnątrz", tzn. przez drugą osobę.

Innymi słowy, sytuację ofiar molestowania moralnego dałoby się scharakteryzować,

po pierwsze, jako sytuację obiektywnej przemocy ze strony osobnika perwersyjnego,

]po drugie zaś, jako stan cierpienia moralnego, przeżywanego jako cierpienie skazane na milczenie. Ofiary molestowania skarżą się często, iż brak im partnera do dialogu. ]

Cierpią z powodu uczucia winy i wstydu, iż nie potrafiły się bronić przed atakami perwersyjnymi.

Pragnienie wyzwolenia się z zawładnięcia jest głównym motywem, dla którego zglaszają się do gabinetu psychoterapeuty.

Definicja pojęcia


"Molestowanie moralne" zawiera analizę zjawiska przemocy perwersyjnej w szerokim tego słowa znaczeniu, w kontekście zawodowym, jak i w życiu prywatnym (małżeństwie, rodzinie, między rodzicami a dziećmi). W kolejnym studium, które ukazało się w roku ubiegłym [8], M.-F.

Hirigoyen tak oto definiuje molestowanie moralne w miejscu pracy:

Molestowaniem moralnym jest wszelkie zachowanie o charakterze nadużycia (gest, słowo, czyn, postawa, ...), będące, przez swą powtarzalność lub systematyczny charakter, naruszeniem godności oraz integralności psychicznej lub fizycznej jednostki, stanowiące zagrożenie dla jej przyszłości zawodowej oraz powodujące degradację atmosfery pracy. [9]

Z powyższej definicji wynika, że chodzi tu o zachowania powtarzające się w czasie (wg. Leymanna zachowania trwające krócej niż sześć miesięcy nie mogą być uznawane za mobbing).
Działanie wchodzące w skład molestowania moralnego mają charakter ukrytej, podskórnej przemocy, co odróżnia je od jawnej agresji.

Ponieważ trudno jest je dostrzec nie tylko ofierze, ale i osobom postronnym, a tym bardziej nazwać po imieniu, ofiara jest im bezkarnie poddawana, co często odbywa się to przy milczącym współudziale, nie reagujących świadków.

U podstaw molestowania tkwi według Hirigoyen autentyczna chęć (świadoma czy nie) unicestwienia, destrukcji drugiego człowieka, będąca dla osobnika perwersyjnego - molestującego agresora, źródłem perwersyjnej rozkoszy (jouissance) w znaczeniu freudowskim
]
[Wymiar indywidualny i "subiektywny"

W odróżnieniu od mobbingu, który opiera się na interakcji między jednostką, a grupą,
molestowanie moralne zakłada jednostkowy charakter agresji.

Agresor wybiera swoją ofiarę ze względu na jej cechy indywidualne, słabe punkty, szczególną sytuację. Jego cel, to wyizolowanie jej i destabilizacja psychiczna. Tak zorientowane manewry wzmacniają u ofiary poczucie winy oraz przekonanie, że samym swym istnieniem, wywołuje ona takie traktowanie, a więc, że jest za nie odpowiedzialna.

Takiej reakcji nie należy jednak mylić z masochizmem, gdyż została ona celowo sprowokowana przez agresora.

Dlatego też w źródłowym tego słowa znaczeniu trudno jest mówić o molestowaniu psychicznym o charakterze kolektywnym, to znaczy o równoczesnym molestowaniu większej grupy osób, gdyż podstawą jest tutaj indywidualny charakter relacji między molestującym i molestowanym.
Z kolei prześladowanie jednostki przez grupę, które odnajdujemy w zjawisku mobbingu czy bullyingu jest bardziej oparte na zjawisku "kozła ofiarnego" i różni się od molestowania moralnego.

Można więc powiedzieć, że molestowanie moralne ma u swych podstaw charakter relacjonalny, a więc powstaje w interakcji dwóch osób.

Dalej zobaczymy, że w [b]kontekście przemocy perwersyjnej istotną rolę odgrywają świadkowie, których można w związku z tym uznać za "aktorów" tego procesu.[/b]

Dodatkowo sytuacja molestowania komplikuje się w kontekście instytucjonalnym, bowiem, poza głównymi protagonistami: agresorem, ofiarą, oraz pojedynczymi świadkami, uczestniczy w niej także sama organizacja.

Istotny jest także fakt, źe w grę wchodzą tutaj subiektywne odczucia prześladowanej osoby.

Inaczej mówiąc, rozpoznanie takich zachowań poza obiektywnym kontekstem, nie może abstrahować od indywidualnych odczuć jednostki, która czuje się poniżana, deprecjonowana, czy upokarzana, pomijając rzecz jasna przypadki paranoi, manii prześladowczej, lub kreowania się niektórych osób na ofiary.

W grę wchodzi tu więc osobnicza wrażliwość ofiary, jako że w konkretnej sytuacji, oprócz realnych czynników i zachowań, dających się obiektywnie opisać, należy także uwzględnić indywidualną reaktywność uwikłanej w sytuację molestowania osoby.
Gdy dla jednego w sytuacji przemocy perwersyjnej próg odporności został już przekroczony i ma on poczucie, iż jest moralnie molestowany, ktoś inny może te same zachowania odbierać jako przejściową agresję.

Osobowość agresora i ofiary


Kim jest agresor?



W trakcie spotkań z pracownikami firm i instytucji wokół kwestii molestowania moralnego, miałam okazję stwierdzić, że najczęściej padającym pytaniem, jest pytanie o profil psychologiczny agresora i ofiary.

W swojej pierwszej pracy Hirigoyen charakteryzuje agresora jako typ perwersyjno-narcystyczny.

Chodzi tu o osoby traktujące innych instrumentalnie i nie odczuwające żadnych wyrzutów sumienia z powodu wykorzystywania ich i poniżania.

Prześladowca przez cały czas utrzymuje, że postępuje słusznie, i że ofiara na takie traktowanie zasłużyła albo, że o takie traktowanie zabiega ("on/ona to lubi!"), nie ma więc prawa się skarżyć.

Ponieważ jednostki perwersyjno-narcystyczne same zostały zranione w dzieciństwie - nie były bowiem traktowane jak istoty ludzkie, lecz jak przedmioty - odtąd odtwarzają tę sytuację, poniżając i niszcząc innych.

Są narcystyczne, co przejawia się u nich jako megalomania, brak afektów, a w szczególności niezdolność do empatii, jak też do uczucia żalu po stracie kogoś bliskiego.
Często doznają one względem innych uczucia zawiści i zazdrości. Cechują je aroganckie postawy i zachowania.

Ponieważ w związku z wczesnym okresem życia, osobnicy perwersyjno-narcystyczni nie mogli się zrealizować, nie potrafią czerpać z życia przyjemności.

Dlatego, próbują przeszkodzić w tym innym.

Szczęście i sukcesy innych stawiają im bowiem przed oczyma ich własne porażki.

W imię samoakceptacji muszą kogoś niszczyć, ponieważ jego żywotność i sukcesy budzą w nich zazdrość, przeradzającą się następnie w nienawiść.

Natomiast cudze cierpienie i porażki sprawiają im przyjemność, gdyż czują wtedy, że mają nad nim przewagę.

Deprecjonowanie i poniżanie bliźnich jest więc dla jednostek perwersyjno-narcystycznych sposobem funkcjonowania, który je dowartościowuje i pozwala czuć się wyższymi.

U podstawy tych zachowań tkwi głęboko zakorzenione poczucie niższości.

Osoby perwersyjno-narcystyczne nie potrafią wziąć na siebie odpowiedzialności za własne czyny. Mają skłonność do spychania wszystkiego, co negatywne, na innych.

Mechanizm przypisywania innym osobom winy za to, co im samym się przydarza, za własne błędy i niedociągnięcia, jest dla nich sposobem obrony przed własnym cierpieniem, bólem, uczuciem zwątpienia.

Tam, gdzie normalnie pojawia się poczucie winy, rodzi się nieznośny, psychotyczny lęk, rzutowany z wielką siłą na ofiarę - kozła ofiarnego.

Ten ostatni odgrywa rolę pojemnika na wszystko to, czego osobnik perwersyjno-narcystyczny nie może i nie umie znieść.

Osoby, funkcjonujące w sposób perwersyjny, mają tylko jeden cel - zdobycie władzy oraz dominację nad innymi.

Czy jest to u nich świadome, czy nie, nie potrafią zachowywać się inaczej, gdyż jest to typowy dla nich mechanizm obronny, chroniący je przed wewnętrzną dezintegracją.

W wywiadzie przeprowadzonym dla "Charakterów" [13] M.-F. Hirigoyen zwraca uwagę, iż molestujący agresorzy to często osoby, rozwijające w sobie przede wszystkim sferę intelektualną kosztem emocjonalnej. Im bardziej równowaga ta jest zachwiana, tym bardziej są oni niebezpieczni dla innych.



Kim jest ofiara?


Czy ofiary molestownia moralnego odznaczają się jakimiś specyficznymi cechami osobowości? W przeciwieństwie do obiegowego przekonania, zgodnie z którym, jeśli ktoś jest molestowany moralnie, to dlatego, że ma po temu "wewnętrzne predyspozycje", de facto ofiarą molestowania psychicznego może być każdy. Innymi słowy, z badań wynika, że nie istnieje żaden szczególny profil psychologiczny ofiary.

Nawet jeśli sądzi się czasem, iż na molestowanie moralne narażone są zazwyczaj osoby słabe lub wyjątkowo wrażliwe, w praktyce wcale tak nie jest. Często są to bowiem ludzie o silnej osobowości, nie wahający się otwarcie głosić swoje poglądy, jednostki zrealizowane i pełne życia, czym mogą w innych wzbudzać zazdrość. Bywa też, że ofiarami przemocy psychicznej są osoby szczególnie zdolne czy wyjątkowo kompetentne, a więc mogące stawiać w cieniu kogoś z otoczenia.

Badanie wykazują jednak, że w firmach pewne kategorie pracowników narażone są bardziej niż inne na ten typ przemocy. Można więc nie od rzeczy mówić o profilu psycho-socjologicznym ofiar molestowania :

Grupy pracowników, będące w firmach najczęstszym obiektem molestowania moralnego:
osoby samotne lub pozbawione tzw. "układów" (nie uczestniczące w nieformalnych spotkaniach oraz nie mające poparcia koleów z firmy, nie należące do związków zawodowych, etc.) ;

osoby w wieku przedemerytalnym;

osoby "nietypowe", tzn odróżniające się od z jakiegoś powodu od pozostałych członków grupy (pochodzenie, narodowość, wyznanie, poglądy polityczne, orientacja seksualna, strój, nieakceptowanie kodów grupy, etc ..);

kobiety (w tym kobiety samotne, rozwiedzione, same wychowujące dziecko, kobiety w ciąży, );

osoby powyżej pięćdziesiątki, których firma chce się pozbyć, nie mając im przy tym nic do zarzucenia, a których wypowiedzenie jest dla firmy kosztowne ze względu na długi staż pracy;

osoby zbyt sumienne lub silnie zaangażowane w pracę zawodową, jak też osoby wyjątkowo zdolne lub kompetentne, mogące stawiać w cieniu zwierzchnika czy być postrzegane jako zagrażające dla czyjejś kariery;

osoby młode, a w szczególności młodzi pracownicy, posiadający wysoki poziom wykształcenia.

Podstawowe wymiary psychologiczne molestowania moralnego


Ponieważ molestowanie moralne jednej osoby przez drugą osobę lub przez grupę osób, jest długotrwałym procesem, trwającym niekiedy przez wiele lat, można w nim wyróżnić kilka faz.

Początkowo agresor obiera sobie kogoś z otoczenia za cel.

Następnie ma miejsce zawładnięcie poprzez uwiedzenie lub inaczej narzucenia wpływu, w którym chodzi o to, aby uniemożliwić ofierze autonomiczne działanie i myślenie.

Staje się ona w ten sposób "wykonawcą" poglądów agresora, nie mając prawa do wyrażenia swojej niezależnej opinii na jakikolwiek temat.

Aby do tego doprowadzić, agresor stosuje uwiedzenie czy gratyfikację, tak że ofiara nie ma świadomości, że chodzi tu o przemoc.

Jest przekonana, że tkwi w tym związku z własnej woli, płacąc cenę za bliskość z kimś wyjątkowym.


W stadium uwiedzenia aresorowi chodzi o zawładnięcie, ubezwłasnowolnienie, pozbawienie drugiego wolności myślenia i odczuwania.

Osoba traci przez to wszelki układ odniesienia, przestaje wiedzieć co jest normalne, a co nie.
Traci nie tylko zmysł krytyczny, ale także instynkt samozachowawczy i przestaje się orientować, co jest dla niej dobre, a co nie.

Następnie agresorowi chodzi o zdestabilizowanie ofiary.

Atakuje ją w zakamuflowany, ukryty sposób, jednocześnie werbalnie wszystkiemu zaprzeczając.

Polega to na stosowaniu taktyki, którą Hirigoyen nazywa komunikacją perwersyjną.

Jest ona zanegowaniem samej istoty komunikacji, jako że polega na uniemożliwieniu ofierze jakiejkolwiek wymiany.
Celem, jest tu posłużenie się drugą osobą, trzeba ją więc utrzymywać w stanie niezrozumienia procesu, który jest w toku.

Agresor manipuluje werbalnie ofiarą, aby ją zdestabilizować oraz uniemożliwić jej samoobronę.
Wśród najczęściej stosowanych taktyk można wyróżnić:

odmowę komunikacji wprost,

deformację języka, kłamstwa, szyderstwa, drwinę, posługiwanie się paradoksem,

jak też systematyczne dyskwalifikowanie i deprecjonowanie drugiej osoby.

W fazie końcowej, która przybiera szczególnie drastyczną formę, gdy ofiara stawia opór, dochodzi do jednoznacznej destrukcji drugiej osoby.

Cel polega tu na fizycznym i moralnym jej zniszczeniu - wszystko jedno za jaką cenę, chodzi o to, by ją zlikwidować, by przestała istnieć. Przemoc staje się tutaj bardziej jawna, przybierając formę szyderstw, szantażu, zawoalowanych gróźb lub zastraszania. Ta perwersyjna gra kończy się nierzadko zabójstwem lub popchnięciem ofiary do samobójstwa


Najczęstsze przejawy molestowania moralnego w środowisku zawodowym

Wśród zachowań charakterystycznych dla molestowania moralnego w miejscu pracy wyróżnia się kilka podstawowych kategorii. Mają one ułatwić ofiarom lub potencjalnym ofiarom rozpoznanie, nazwanie po imieniu oraz obronę przed takimi manewrami.

Akty, mające na celu degradację warunków pracy

Odbieranie ofierze jej autonomii.

Nie przekazywanie jej informacji niezbędnych do realizacji jej zadań.

Systematyczne negowanie jej decyzji.

Formułowanie niesłusznych oraz przesadnych krytyk wykonywanej przez nią pracy.

Pozbawienie jej dostępu do podstawowych narzędzi pracy: telefonu, faksu, komputera ...

Pozbawienie jej obowiązków, które do niej zwykle należą.

Przydzielanie jej ciągle nowych zadań.

Celowe i systematyczne przydzielanie jej zadań poniżej jej kompetencji.

Celowe i systematyczne przydzielanie jej zadań przekraczających jej kompetencje.

Wywieranie ne niej presji, aby nie upominała się o swoje prawa (w kwestii urlopu, godzin pracy, premii, itp.).

Manewry mające na celu uniemożliwienie jej awansu.

Przydzielanie jej wbrew jej woli niebezpiecznych zadań do wykonania.

Przydzielanie jej zadań nie dających się pogodzić z jej stanem zdrowia.

Wyrządzanie szkód na jej stanowisku pracy.

Celowe wydawanie jej poleceń niemożliwych do wykonania.

Ignorowanie zaleceń zdrowotnych pochodzących od lekarza zakładowego.

Popychanie do błędu.


Izolacja oraz odmowa komunikacji

Nieustanne przerywanie ofierze, gdy ta zabiera głos.

Jej zwierzchnik lub koledzy nie rozmawiają z nią.

Komunikowanie z ofiarą wyłącznie na piśmie.

Odmowa jakiegokolwiek kontaktu z ofiarą, w tym także wzrokowego.

Umieszczenie stanowiska pracy ofiary z dala od innych.

Ignorowanie jej obecności oraz zwracanie się wyłącznie do pozostałych osób.

Wydanie jej kolegom zakazu rozmawiania z nią.

Uniemożliwianie jej rozmów z innymi.

Odmowne załatwianie wszelkich próśb ofiary o spotkanie z dyrekcją.


Ataki wymierzone w godność jednostki



Stosowanie w stosunku do ofiary deprecjonujących zwrotów.

Zwracanie się do niej w formie pogardliwych gestów (westchnienia, pogardliwe spojrzenia, wzruszenia ramion, ...)

Dyskredytowanie jej wobec kolegów, zwierzchnictwa lub podwładnych.

Rozpowszechnianie plotek na jej temat.

Przypisywanie jej problemów psychicznych (mówienie o niej, że jest osobą chorą umysłowo).

Wyśmiewanie się z jej kalectwa lub wyglądu zewnętrznego; naśladowanie jej i karykaturowanie.

Krytykowanie jej życia prywatnego.

Wyśmiewanie się z jej pochodzenia i narodowości.

Ataki wymierzone w jej wiarę religijną lub przekonania polityczne.

Przydzielanie jej poniżających zadań.

Lżenie jej za pomocą obscenicznych i degradujących określeń.

Przemoc werbalna, psychiczna i seksualna

Grożenie ofierze przemocą fizyczną.

Stosowanie wobec niej, nawet w niewielkim stopniu, przemocy fizycznej, popychanie, trzaskanie drzwiami przed nosem.

Pokrzykiwanie na nią.

Inwazja w jej życie prywatne za pomocą telefonów i korespodencji.

Śledzenie jej na ulicy, wyczekiwanie na nią pod domem.

Powodowanie zniszczeń jej samochodu.

Molestowanie lub napastowanie seksualne w gestach i słowach.

Nie uwzględnianie jej problemów zdrowotnych.

Konsekwencje molestowania moralnego dla jednostki

Należy tu wymienić przede wszystkim konsekwencje dla zdrowia psychicznego molestowanej jednostki, takie jak:
A. - obniżenie saomoceny i szacunku dla własnej osoby;
B. - wstyd oraz poczucie winy (osoba czuje się odpowiedzialna za skierowaną na nią agresję),
C. - niepokój, lęk, depresja;
D. - stres postraumatyczny (PTSD) [16].

Ofiary agresji perwersyjnej cierpią na liczne schorzenia psychosomatyczne, wywołane przez długotrwały stres, jakiemu były poddawane.
Charakter objawów jest bardzo zróżnicowany, począwszy od chorób skóry, układu krążenia, nieprawidłowej pracy serca, zaburzeń cyklu u kobiet, dolegliwości trawiennych (wrzody żolądka i dwunastnicy), a skończywszy na cukrzycy i chorobach nowotworowych (rak piersi czy macicy u kobiet).

Obok dekompensacji o charakterze somatycznym, u ofiar molestowania moralnego dochodzi często do dekompensacji behawioralnej w postaci przejścia do czynu, takiego jak np. akt agresji lub próba samobójcza.

Nie sposob nie wspomnieć tu także o konsekwencjach społecznych, jakie ponosi ofiara molestowania. Są nimi: izolacja społeczna, rozwód czy rozpad rodziny, utrata miejsca pracy, zejście na margines społeczny, itp.

Obraz kliniczny zaburzeń będących skutkiem molestowania moralnego

Forma kliniczna zaburzeń spowodowanych molestowaniem moralnym została opisana przez psycholog kliniczną Marie Pezé [17], która prowadzi konsultację "Cierpienie i praca" w Nanterre, i która miała wielokrotnie okazję zetknąć się z ofiarami tej formy przemocy. Według tej autorki, zaburzenia stwierdzane u ofiar przyjmują formę dwóch sukcesywnych faz: fazy pogotowia oraz fazy dekompensacji.


Faza pogotowia


Ma ona charakter latentny i jest trudna do zdiagnozowania. Typowymi objawami są : bezsenność, wycofanie się z interakcji społecznej, zmęczenie. Ofiara milczy i stara się "wytrwać".

Faza dekompensacji rozwijająca się w dwóch etapach:


Etap I: Nerwica urazowa, zwana także zespołem stresu pourazowego (PTSD - postraumatic stress disorder)
Zaburzenie to jest doświadczeniem wspólnym dla ofiar molestowania oraz dla ofiar klęsk żywiołowych, zamachów terrorystycznych, katastrof, gwałtów, etc. Jeżeli wokół ofiary nie wytworzy się sieć pomocy, wchodzi ona w stadium dekompensacji.
Zaburzenie pourazowe występuje we wszystkich sytuacjach, w których dochodzi do zagrożenia integralności fizycznej i psychicznej jednostki.

Mechanizmy samoobronne przestają wówczas funkcjonować i pojawia się stan ostrego lęku, połączony z objawami fizycznymi takimi, jak: tachykardia, drżenie, pocenie się, uczucie kulki w gardle.
]
Na samą myśl o pójściu do pracy, osoba popada w stan silnego lęku, często w drodze ma myśli samobójcze.
Cierpi na stale nawracające myśli i obrazy poniżeń, szykan, które powodują, iż na nowo przeżywa sytuacje traumatyczną.
Objawy obejmują także powtarzające się przeżywanie urazów w snach oraz bezsenność.

Wyczerpana jednostka popada w stan lękowo-depresyjny, spowodowany permanentną sytuacją usprawiedliwiania się oraz ciągłym poczuciem winy - konsekwencją systematycznych upomnień.

W stadium tym pojawiają się objawy w sferze poznawczej, takie jak trudności związane z logicznym myśleniem, obniżenie pamięci i zdolności koncentracji.
Występują też zmiany o charakterze somatycznym, nasilające się w miarę przedłużania się sytuacji molestowania, a najczęściej :

gwałtowny spadek lub wzrost wagi,
choroby układu trawiennego,
dolegliwości naczyniowo-sercowe,
choroby ginekologiczne w przypadku kobiet,
a niekiedy nawet poważniejsze schorzenia, takie jak, rak piersi, jajników czy macicy.

Etap II. Dekompensacja strukturalna

Na tym etapie pacjent kompensuje sytuację urazową na poziomie struktury osobowości, co może przyjmować formę ostrego stanu depresyjnego, dezorganizacji psychosomatycznej, czy paranoi.
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Leia



Dołączył: 26 Sie 2008
Posty: 117

PostWysłany: Sob Lut 21, 2009 19:21    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

dzięki, świetny artykuł.
tu jest wprawdzie głównie koncentracja na miejscu pracy, ale ja to wszystko zaobserwowałam w przypadku siebie i meża na polu przemocy domowej.
pozdrawiam
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
leni56



Dołączył: 12 Gru 2008
Posty: 500

PostWysłany: Sob Lut 21, 2009 20:07    Temat postu: Odpowiedz z cytatem

tak Leia, bo to jest dokładnie taki sam schemat i te same przyczyny
Powrót do góry
Ogląda profil użytkownika Wyślij prywatną wiadomość
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Forum na temat przemocy w rodzinie Strona Główna -> Czytelnia Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group