Forum na temat przemocy w rodzinie

[qwert]

Witam;
Jestem w związku z chłopakiem, który przez wiele lat był maltretowany przez ojca alkoholika. Ofiarą przemocy była również matka mojego chłopaka. Nie mogę pogodzić się z tym, że ona dopuściła do tego, żeby tamten typ znęcał się nad jej dzieckiem przez tak długi czas. Kobieta ma wyższe wykształcenie, sama utrzymywała rodzinę (w tym także męża-sadystę), ma rodziców (mieszkają na wsi) oraz braci i siostry.
Bulwersuje mnie bierność tej kobiety i nie mogę z tym dojść do ładu, zwłaszcza że mój chłopak ma na to zupełnie inne spojrzenie. Broni jej. Twierdzi, że to nie była wina matki, że ona nic nie mogła zrobić, że byli bezsilni. Że nawet w przypadku rozwodu ojciec nadal mieszkałby z nimi, bo nie można byłoby go eksmitować (choć mieszkanie jeszcze przed ślubem było własnością jego matki!). Że policja była obojętna, a gdyby wnieść sprawę do sądu, ojciec stałby się jeszcze bardziej agresywny. I że prawo było bezsilne. Mnie te argumenty nie przekonują, uważam, że ta kobieta nie walczyła i przez to także ponosi odpowiedzialność za tamtą sytuację.
Ale może to ja się mylę? Wszystko działo się na przestrzeni lat 90-tych: czy wtedy faktycznie przepisy były tak złe, że ofiary przemocy nie miały możliwości obrony? Czy z opisanej powyżej sytuacji naprawdę nie było wyjścia?
Pozdrawiam

[ja44]

Witaj
Masz prawo się z tym nie zgodzić ale nie masz prawa zwalać winy na matkę.
W tamtych latach nie było możliwości bronienia się przed przemocą.
Przeżyłam te trudne lata, wiem co znaczyło wezwanie policji która nie chciała przyjeżdżać do awantur domowych bo była to sprawa rodzinna.
Około 1998 dopiero zostały unormowania prawne traktując przemoc domową jak przestępstwo.
Poczytaj trochę na temat przemocy, co dzieje się z ofiarami...

[Lulka]

Cześć,
Masz rację trudno się pogodzić z myślą, że ktoś może być maltretowany i się nie bronić. Ale jeszcze trudniej uwierzyć, że można głośno powiedzieć STOP!! - niestety czasy w jakich dzieje sie przemoc mają tylko ją za wspólny mianownik naprawdę nie ważne jest ani wykształcenie, ani status społeczny ani uroda ani wiek.Przemoc jest ślepa i uderzyć może w najmniej oczekiwanym momencie i w każdego.
Nie zupełnie zgadzam się z Twoją oceną Mamy chłopaka. Przecież nikt nie jest tak głupi żeby chciał dla siebie i swojego dziecka źle.
W swojej ocenie tej Pani nie bierzesz pod uwagę odczucia strachu, tego paraliżu jaki ogarnia ofiarę przed katem.
Bałaś się kiedyś kogoś? Czułaś kiedyś bezsilność wobec kogoś kto był silniejszy fizycznie?
Oczywiście nie neguję Twoją obronę chłopaka - byłabym jednak ostrożniejsza w ocenie innych - nigdy nie wiesz czym może kierować się człowiek stający wobec zagrożenia zdrowia a może i życia nie tylko swojego ale i bliskich.To bardzo trudne do ocenienia postaw i zachowań.Wierz mi bardzo trudne.
_________________
Intuicja jest nieświadomą inteligencją, która prowadzi do wiedzy bez rozumowania lub wnioskowania.

— Hans Selye
http://www.zwierzenia.cba.pl/1/6.html

[gigi31]

Witam !
qwert....nie masz racji oceniając kobietę, która jest matką Twojego chłopaka ...Uważam, że nie masz prawa nawet jej oceniać, bo nie żyłaś w tych czasach i nie byłaś na jej miejscu ....Nie staraj się także zrozumiec jej życia za nią.... Aby zrozumieć tak naprawdę co czuła ta kobieta wtedy i co czuje do dzisiaj musiałabyś przeżyć to co ona, a tego nie życzę ani Tobie, ani największemu wrogowi ...
qwert, podchodząc do niej z takimi wątpliwościami w sercu tylko skrzywdzisz ją i urazisz jej uczucia.. Pamiętaj...Tamta Matka zrobiła w tamtym czasie i w tamtym miejscu, to co uważała za najlepsze dla jej dzieci i być może jedyne co mogła zrobic tak naprawdę. ..teraz nie może ona ani wrócić czasu, ani zmienic tamtych wydarzeń... ty natomiast możesz pomóc jej nie wracać tam i nie oceniać ...bo powtarzam, że ja uważam "nie masz prawa, bo tego nie przeżyłaś..."Gdybanie niczego nie zmieni...

[heka]

jesteś młoda i gniewna ,stąd pewnie twoje oceny.Wydaje ci się ,ze wszystko mozesz ,jestś kowalem swojego losu,wszystko od ciebie zależy itp itd.....ale wiesz? życie nie zawsze układa się nam tak jak tego chcemy.
Twój wiek i brak doświadczenia w moich oczach cię usprawiedliwia.
Zrobiło mi się bardzo przykro ,kiedy czytalam twojego posta.Odebralam go osobiscie ,mimo ,ze nie był kierowany do mnie,ale ja też (jak wiele kobiet ,które znalazły się w takiej sytuacji,myślałam podobnie jak matka twojego chłopaka).
Nie masz prawa oceniać tej kobiety ,ani nikogo ,jeśłi sama nie byłas w takiej sytuacji.Nie ma sensu nawet tłumaczyc ,co i jak się czuje żyjąc z tyranem ,bo i tak tego nie zrozumiesz.Możesz tylko pochylic się nad cierpieniem tej kobiety,oddac jej hołd ze mimo wszystko wychowała porządnego człowieka-twojego chłopaka,bo myślę ze taki jest.

[flowerek]

gwert, bolą twoje słowa.Nie wiesz i nie rozumiesz cierpienia matki twojego chłopaka.Oceniasz jej postępowanie negatywnie,piszesz ,że nie walczyła.
A ja uważam,że każda chwila jej życia z tyranem to była walka.I zwycięzyła wychowując dobrego syna, mimo bezsilności, mimo strachu.
Uważam,że jest bardzo dzielna i należy się jej szacunek a nie potępienie.
Jak łatwo oceniać czyjeś postępowanie i obarczyć współodpowiedzialnością za zło wyrządzane przez kogos innego.
Czy kiedykolwiek próbowałas zrozumieć ją? rozmawiałaś z nią?czy wiesz jak jej było trudno, ciężko? co przeszła?.
Nie wiesz jak bardzo człowiek czuje się samotny i bezsilny.Jak jest trudno, szaro.
Najłatwiej oceniać ale zastanów się czy masz do tego prawo.Uważam,że nie, ponieważ sama nie wiesz jak ty byś postąpiła.To tylko dzisiaj wydaje się Tobie takie łatwe, bo jestes młoda,nie przeżyłaś tego co ona.I nie życzę tobie aby kiedykolwiek musiałaś to przeżywać.
Poczytaj posty piszących tu osób.Może coś zrozumiesz., inaczej spojrzysz na tę kobiete, pochylisz się nad nią.
Czy sądzisz ,że dzisiaj jest łatwiej walczyć z przemocą? Może i tak, teoretycznie, ale ponownie piszę , poczytaj wypowiedzi obecnych na tym forum, poczytaj literaturę .
I jeszcze raz napiszę - tej kobiecie należy się szacunek a nie obarczanie winą.

[Ocalona]

[motyl]

hm...mlodzi ludzie nie maja pojecia co wogole mowia. mowic jest bardzo latwo gorzej wykonac wiem co czula ta kobieta prez tyle lat stala sie zakladnikeim i stracila sily do walki a moze ogarnal ja strach tego nie wie ona sama a co do prawa to mowia ze teraz jest latwiej ale pytam dla kogo...chyba dla oprawcy jedyny plus to to ze coraz wiecej kobiet przestaje sie bac i o tym mowi i chwala im za to jednak prawo bronilo kata a nie ofiary bylo juz tyle zmian w ustawach ale co z tego jak sie nie sprawdzaja to przykre i zycze ci mloda damo zebys nigdy nie musiala o tym mowic ,bac sie ,walczyc... pozdrawiam

[gaga30]

Osobom uwikłanym w przemoc domową trudno jest spojrzeć na tą sytuację obiektywnie. Mam dużo zrozumienia dla kobiet - ofiar przemocy, natomiast też tego nie pojmuję, przykro mi. Prawdopodobnie nie umiem wczuć się w rolę ofiary, ale też jako matka nie wiem, jak można patrzeć na krzywdę własnego dziecka.
Ja winę rozłożyłabym jeszcze na rodzinę matki, ojca. Są współwinni braku reakcji.
W latach 80 siostra mojego taty była ofiarą typowego kata - milicjanta. Bicie, broń przy skroni, itp. Uratował ją mój tata, pomógł pozbyć się męża z domu, przejść przez ciężką sprawę, itp. Da się. Rolą rodzica jest ochrona dziecka, to nasze nadrzędne zadanie i nie można usprawiedliwiać braku reakcji otoczenia czy rodziny.

[Echnaton]

Od 1995 roku powstała NIEBIESKA LINIA czyli pierwsza organizacja w Polsce działająca na rzecz pokrzywdzonych w przemocy - kiedyś domowej dzisiaj w rodzinie, w 1997 roku przeprowadzono pierwszą szokująca kampanię "Bo zupa była za słona", od 1998 roku powstały NIEBIESKIE Karty w Policji. To niezbyt odległe fakty. Co prawda przemoc domowa została zdefiniowana w Kodeksie Karnym ale...z tego artykułu korzystało się kiedy ofiara była bita i zabijana, nie istniało pojęcie przemocy ekonomicznej, psychicznej, emocjonalnej, mężowie w zasadzie nie gwałcili swoich żon, a bicie dzieci było uznaną metodą wychowawczą. Prawo przeszło ogromna metamorfozę i mimo wciąż widocznych niedoskonałości wciąż zmierza w lepszym kierunku. 16 rok uświadamiania, że wiele zachowań jest przestępstwem, 16 lat walki z mentalnością, przekonaniami, mitami, stereotypami, niewiedzą i brakiem możliwości. To wciąż za mało....
_________________
„lepiej zapal świecę, niż byś miał przeklinać ciemność”

[Lulka]

[Ocalona]

Gaga, nie jest łatwo "wczuć się w rolę ofiary"... spróbuj sobie przypomnieć taką sytuację z własnego życia, kiedy odczuwałaś silny lęk. Najlepiej, zeby to był lęk dziecka, bo on się łączy z uczuciem bezradności i zależności. Poczuj ten swój dawny lęk. Wprowadź siebie w ten stan emocjonalny, poczuj gulę w gardle, drżenie rąk i nóg, mdłości. I utrzymując ten stan lęku spróbuj żyć w dorosłym świecie. Podejmować dorosłe decyzje. Oceniać sytuację. Podejmować sensowne i spójne działania. Budzić się z nim i zasypiać. Nie daj sobie odpoczynku, niech Cię ten lęk nie opuszcza ani na chwilę. I uczucie, że "NIC NIE MOGĘ" niech mu towarzyszy. Stale. I tak będzie Ci łatwiej, bo nie da się wywołać u siebie koszmarów sennych, a bardzo wiele ofiar po dniu w stanie lęku ma zapewnioną noc koszmarów.

[ja44]

Uważam że nikt nie jest w stanie wczuć się w rolę ofiary jeśli sam tego nie przeżył, zatem powinien zachować ostrożność w przypisywaniu win.
I jeszcze jedno co do skuteczności ochrony prawnej ofiar w obecnych latach, co muszą znosić...proszę przeczytać post Gigi.

[gaga30]

Ocalona, wiem, że to nawet niemożliwe wczuć się w to. Kiedyś byłam na szkoleniu dot. ofiar przemocy, m.in. prowadziły je panie z fundacji Dzieci Niczyje. Pamiętam, jak nami to wstrząsało, jak nie mogliśmy zasnąć w nocy, śniąc koszmary po opowiedzianych przez psychologa historiach życia kobiet. Natomiast może właśnie jako osoba nieuświadomiona, niedotknięta tym, nie umiem zrozumieć mehanizmu, który nie pozwala chronić dzieci. Mam dziecko, widzę, co się ze mną dzieje, kiedy ktoś jest dla niego choćby nieprzyjemne. I dlatego to jest tak trudne...

[Lulka]

gaga30 Młodej, dziewczynie nie będę wypominać braku doświadczenia i przywoływać jej wyobraźni.
Piszesz jednak ze mimo braku złych doświadczeń wzięłaś udział w szkoleniu,wiesz nie gniewaj się, ale to jakieś słabe szkolenie było albo Ty nieuważnie słuchałaś. ja przeszłam szkolenie u swojej Mamy, która zawsze mi powtarzała " jak tobie będzie dobrze to i twoim dzieciom też "
Wiedziałam zatem że tylko ja je mogę uchronić nikt inny nawet własnym kosztem/jeśli rozumiesz co mam na myśli/ często milczałam bojąc się skierować gniew tatusia na dzieci. Poza tym pewnie szkolenie było nastawione na obronę tylko dzieci my rozmawiamy o przemocy na dorosłej osobie.Zawsze i tak to się odbija o uczestniczące w tym dziecko.
Dam Ci przykład bliższy wyobraźni:'
Wyobraź sobie spadający śnieg z dachu ale już w ruchu jest tak bardzo blisko Ciebie, że strach paraliżuje Twój odruch obronny że zdążysz odbiec.
Wydaje Ci się że nie masz żadnych szans na uniknięcie uderzenia.Tak jest z ofiarami przemocy - one nie wierzą, że mogą dać radę silniejszemu - bo:
pozbawi je dzieci / często tak straszą/
pozbawi środków na utrzymanie rodziny
a co najgorsze niezależnie od postury zawsze jest silniejszy fizycznie.
_________________
Intuicja jest nieświadomą inteligencją, która prowadzi do wiedzy bez rozumowania lub wnioskowania.

— Hans Selye
http://www.zwierzenia.cba.pl/1/6.html