Forum na temat przemocy w rodzinie

[luissa]

Witam. Właśnie przejrzałam stos artykułów o przemocy i zdałam sobie sprawę że to wszystko dotyczy też mnie. Przez ponad rok mąż ubliżał mi,... krótko mówiąc stosował przemoc psychiczną do tego stopnia że nie chciało mi się żyć. Próbowałam rozmawiać i czasem te rozmowy skutkowały. Potrafił być czasami wspaniały a czasami podły. On jest po przejsciach, jego ojciec stosował przemoc wobec matki i poprostu sie tego naoglądał. Po drugie mam od niego wyższe wykształcenie i chciał mnie w ten sposób poniżyć. Pewnie jest wiele powodów ale tak sobie to właśnie tłumaczę. Jestem osobą z natury z mocnym charakterem a on niestety moją pewność siebie zachwiał. Aż doszło do rękoczynów... był wtedy pijany i pierwszy raz mnie uderzył. Oznajmił że się wyprowadza bo nie będzie mieszkał z taką wariatką. Ja nie protestowałam. Zadzwoniłam po koleżankę z mężem,przyjechali po mnie , spakowałam się i wyszłam. On pojechał do domu swoich rodziców. Na drugi dzień zadzwonił i był przerażony i skruszony tym co zrobił. Ja postawiłam sprawę jasno mówiąc "przyjeżdzasz, godzina czasu na spakowanie i koniec" Prosił o rozmowę , do wszystkiego się przyznał przede mną, przed kolegą z pracy przed całą rodziną. Wie co zrobił, wie że jest sprawcą przemocy również psychicznej, arykuły czytał razem ze mną, jest otwarty na leczenie w Centrum Przeciwdziałania Przemocy. Czy jest jakaś szansa że się zmieni,że nie będzie oprawcą do końca? Czy warto dać szansę?Teraz jest dobrze ale czy to nie cisza przed burzą?

[akacja]

Nikt nie da gwarancji. jest nadzieja, gdy podejmiecie terapię.
tam szanse oceni specjalista.
Oczywiście nalezy pamietać o fazach przemocy-po ataku nastepuje tzw. miodowy miesiąc-jeżeli u Ciebie ma być coś lepiej teraz należy szukać profesjonalnej pomocy.

[maras]

Dokładnie tak jak pisze Akacja .
Konieczne jest aby Twój mąż uczęszczał na teriapię . Podkreślam realnie musi chodzić i tego chcieć . To nie może skończyć się tylko na jednej wizycie .

pozdrawiam
_________________
-----------------------------------------------------
G. E. d/s P.P.R

[dynamika]

[luissa]

Mam teraz dość dziwną sytuację. Czytając mu informacje na temat przemocy psychicznej i fizycznej on zdaje sobie sprawę że to dotyczy jego samego. I jestem pewna tego w stu procentach. Nie unika tematu. Potrafi rozmawiać o tym godzinami. Sam ze sobą się gryzie. Omówiliśmy szczegółowo wszystkie sytuacje i słowa które się między nami pojawiały. Mówi do mnie że teraz dopiero sobie wszystko poukładał i powiedział że miałam z nim przechlapane. Sytuacja jest na tyle dziwna że on zazwyczaj stał w takich sytuacjach po drugiej stronie tzn. był wzywany na takie interwencje, bo jest funkcjonariuszem. Nie wiem czy jestem naiwna, że jemu wierzę, ale muszę bo dałam mu szansę. Zakładam 1% szans że z tego wyjdzie. Tylko zastanawiam się jak długo trwa "miesiąc miodowy" i jak on wygląda? Jak wtedy zachowuje się sprawca?

[dynamika]

[luissa]

Tylko to nie ja muszę odejść tylko on, bo to moje mieszkanie. W tym mieście gdzie mieszkam nie mam nawet rodziny. On zdaje sobie sprawę że w takiej sytuacji on będzie musiał się pakować , nie ja. Mieszkanie kupiłam z moich pieniędzy i ja mam z niego odchodzić? To absurd. W sytuacji kryzysowej on będzie musieł opuścić mieszkanie nie ja. A jak tego nie zrobi wie że złoże wniosek o ściganie karne. Jest funkcjonariuszem więc w pracy to się rozdmucha i najprawdopodobniej ją straci. Poza tym świadkiem tego co się stało jest jego przełożony, który mi wtedy pomógł. Jego rodzina jest po mojej stronie. Była konfrontacja. Jego matka powiedziała że "jeśli ten bydlak coś zrobi lub nawet źle się do ciebie odezwie to od razu dzwoń. Nie będzie robił tego co jego ojciec robił mi a ty nie będziesz jego workiem treningowym, nie musisz przechodzic przez to ca ja przechodziłam". Nie wiem co będzie dalej ale napewno nie będe uciekać. Postawie mu sprawę jasno. Po całej awanturze sprawa wyglądała jasno. Przyjechał do domu, poprosił o rozmowę. Ja z nim nie dyskutowałam tylko najpierw kazałam podpisać mu kilka papierów formalnych, zrobił to natychmiast. Następnie próbował mnie przeprosić ale wiedział że to nie ma sensu. Nie słuchałam go. Dałam mu wybór albo kilka konkretnych warunków które musi spełnić albo godzina czasu na wyprowadzenie się. Nie było żadanej dyskusji. Poszedł do pokoju obok, pomyślał i zgodził się na warunki, złamanie któregokolwiek z nich oznacza jego wyprowadzenie się. I będzie musiał tak zrobić, za dużo osób o tym wie. Także mam dwie możliwości na moje życie, pierwsza mało prawdopodobna że bedzie dobrze, a drugą opisałam wyżej.
Dziekuje za niezbędne informacje i mam nadzieję że nie dam się wciągnąć w jego grę. Wyszłam tylko z założenia że każdy człowiek zasługuje na drugą szansę, trzeciej już nie będzie i on o tym dobrze wie. A dawanie szansy bez wiary w człowieka nie ma sensu. Jeszcze ra z dziękuje za rady, ktore otworzyły mi oczy. Co do mnie to jestem z nim, zobacze jak sytuacja się rozwinie, nie zamierzam się starać utrzymywać związku, mam dobrą pracę, dużo właśnych zainteresowań i przede wszystkim optymizm na dalsze życie.
Pozdrawiam i odezwę się jeszcze. To mi pomaga.

[dynamika]

[luissa]

witam.
Chciałam powiedziać że tekst który został na forum "polecony" pt. "wredni ludzie" jest rewelacyjny. Do tej pory nie miałam pojęcia jak to wszystko działa. Przestudiowałam go już kilka razy i za każdym razem wszystko staje się jaśniejsze. Mąż również go czytał i myśle że też zrozumiał w czym tkwi problem. Najważniejsze jest to że zrozumienie mechanizmów poprawiło mi samopoczucie psychiczne i jemu zresztą też. Poprostu uważam że jest szansa na zmianę. Relacje w naszym związku się bardzo zmnieniły. I uważam że nie jest to etap "miodowego miesiąca". On nie stara się naprawiać błedów, nie przynosi mi nagle kwiatów, nie jest nadzwyczajnie "przemiły". Poprostu postępuje inaczej i widze że dlatego że sam tego chce. Nie jest miedzy nami przecudnie tak jak na początku związku. Jest poprostu normalnie, tak jak powinno być. Piszę to dlatego żeby niektórzy mogli sami ocenić czy w ich związku da się coś zmienić. Uważam że jeżeli postać przemocy nie była aż tak ostra to partner jest w stanie się zmnienić, musi tylko chcieć. To prawda, że sukces mierzy się jak daleko się doleci kiedy odbije się od dna. A mój mąż powiedział "spadłem na same dno". Mam nadzieję że wysoko doleci i już nigdy nie spadnie i nie będzie musiał się znów się odbijać.
Pozdrawiam serdecznie.

[dynamika]

Hej,

Trzymam za Ciebie kciuki, mam nadzieje, ze wszystko Ci sie ulozy.
Ani ja ani nikt inny nie moze Ci mowic co masz robic i jak masz sie czuc, sama musisz zrobic to co czujesz w glebi serca i tak wlasnie powinno byc.
Rob to co czujesz w glebi serca obojetnie czy Ci sie to podoba czy nie.


Wiem, ze bede troche pesymista, ale nie przejmuj sie mna musze dodac tu kilka slow od siebie.
Martwienie sie i tak nic nie daje, po prostu miej oczy otwarte na wszystko.

Od czasu kiedy twoj maz przeczytal o przemocy nie minal nawet miesiac, z ocena sytuacji powstrzymaj sie do czasu pierwszych problemow pomiedzy wami. Pamietaj - w nomanym zwiazku jak jest problem to ludzie sie pokloca, rozwiaza go i problem znika. W zwiazu z przemoca problemem jest przemoc a to o co sie ludzie kloca jest tylko pretekstem, zeby druga osobe ponizyc.

Badz czujna, napisalas, ze przez ostatni rok on tak na Ciebie wplynal, ze nie chcialo Ci sie zyc - to mnie zaniepokoilo jak za pierwszym razem czytalem twoj post.

Napisz tu za pol roku jak sie wszystko uklada, obojetnie czy bedzie dobrze czy zle, ok ?

pozdrawiam,
P.
_________________
"Sukces mierzy sie tym jak wysoko dolecisz kiedy odbijesz sie od dna" General George Patton Jr.

[luissa]

witam ponownie. Na pewno będę się odzywać. Być może nie napisałam wszystkiego. My już od tego czasu kłóciliśmy się wiele razy ale te kłótnie były zupełnie inne. Dlatego jestem tak optymistycznie nastawiona. Wszystkie problemy zaczęły się po jego wypadku. Przeleżał w domu rok czasu, nie wiedział czy wróci do pracy. W tym czasie zajmował się tylko grami komputerowymi (już nie wspomnę o stopniu agresji tych gier), stracił poczucie własnej wartości. Ja w tym czasie odnosiłam sukcesy. Powiedział mi,że odgrywał się na mnie bo ja miałam wszystko a on nic i że czuł się nikim. Od tego się zaczęło. Ja chodziłam wkurzona że nic nie robi w domu i nic go nie interesuje a on ciagle wytykał mi że wciąż mam do niego pretensje. Chciał zwrócić swoją uwagę, chciał bym ja interesowała się nim bardziej niż on mną. I podjął złą "taktykę". Aż doszedł do punktu w którym wogóle nie potrafił mi okazać uczucia i ze mną rozmawiać. Aż wszystko pękło tego feralnego dnia. Teraz się z tego cieszę, bo potrafi już ze mną rozmawiać i w ten sposób wyrzucać swoją frustrację. Dodam jeszce że nigdy mi niczego nie zabraniał, nigdy nie ograniczał mi finansów, mogłam wychodzić z koleżankami bez żadnych problemów z jego strony. A czym doprowadził mnie do takiego stanu? Brakiem uczucia i zainteresowania mną. A jak już wcześniej pisałam , między nami nie jest "bajkowo", jest normalnie, czyli są sprzeczki i drobne kłótnie. Tylko że teraz potrafi zarówno on jak i ja iść na ustępstwa. Nie traktuje go jak potwora bo go zrozumiałam. Tzn. zrozumiałam to co czuł, ale nadal uważam że źle postapił.
Najprawdopodobniej wyjedzie na pół roku na misje (jest żołnierzem zawodowym). Wcześniej wyrażałam swoją dezaprobatę a teraz wiem że nie mogę mu zamykać drzwi do kariery. Sam o tym nie zdecydował tylko zapytał. Mam nadzieję że wszystko bedzie dobrze i może jego wyjazd jeszcze nas umocni, a on sam doceni rodzinę i to co ma.
Tak to wygląda w skrócie. Jeszcze się odezwę.
Ale czuje się psychicznie bardzo dobrze. Więc nie mam powodów do obaw.

[laura52]

Luissa posluchaj glosu dynamiki. Opisujesz jakby slowa - bajki mojego meza. Wciaz mnie zdumiewa,ze ci ludzie sa tacy podobni,ze dzialaja jakby na podstawie jakiegos chorego szablonu.. za wczesnie na radosc.

[luissa]

Witam ponownie. Od ostatniego mojego listu minęły dwa tygodnie. Na razie jest bez zmian, czyli wszystko w porządku. Byc może tak jak piszecie, za wcześnie na radość. Ale najważniejsze że ja czuję się dobrze a mąż zmienił nie tylko swój stosunek do mnie ale również swoje życie. Nie słyszę w jego słowach żadnej manipulacji czy udawania. Jest normalnie. Zaczął kierować się w życiu innymi priorytetami. To może być dziwne ale wydaje mi się nawet że miedzy nami jest teraz jeszcze lepiej niż kilka tygodni temu. Czasami mam wrażenie że on uczy sie dopiero w jaki sposób należy okazywać uczucia. Kompletnie tego nie potrafił. Zadaje sobie pytanie jak on mógł żyć do tej pory nie umiejąc okazac miłości. ??? Jak inwalida emocjonalny. Poczekam co czas pokaże. Rózne miałam mysli i nie chce juz wiecej prorokować.
Pozdrawiam wszystkich.

[wrzos]

Witam Cię luisso!
Chciałabym być taką optymistka kiedyś jak ty jesteś teraz.Radziłabym ci posłuchać dynamiki.U mnie mój najdłuższy miesiąc miodowy trwał 5 miesięcy a pózniej wróciło wszystko do normy czyli było po staremu.Bądż bardzo czujna oni są naprawdę sprytni i potrafią nami świetnie manipulować.Nie piszesz nic o terapii.Czy ty i twój mąż korzystacie z terapii?Pozdrawiam

[luissa]

Witam. Na terapie nie uczęszczamy. Nie ma wtej chwili takiej mozliwosci ze względu na prace. Zreszta chce poczekać co czas pokaże. Chce przekonac sie jakim on jest człowiekiem naprawdę. Tylko zastanawim sie jak poznac że ten etap miesiaca miodowego sie kończy? Jakie są symptomy i na co zwracać uwagę? Nie chciałabym znowu dać sie w to wciagnąć.